domingo, 27 de noviembre de 2011

K25 trail de la Calderona 2011.

7 y 20 de la mañana y paso a recoger a Alfredo para irnos a Serra a correr la famosa K25 y que por una razón u otra, las 5 ediciones anteriores no pudimos correr. Pero le teníamos ganas y este año si se nos ha arreglado.
Llegamos a las 8 y 5 así que nos lo tomamos con calma ya que la carrera empieza a las 9 de la mañana. Recogemos dorsales y estamos un rato de cháchara.
Las cosas pintan difícil y por lo que nos cuentan vamos a sufrir.
Dan la salida y comienza la emocionante, atractiva y tensa carrera. Nada más salir empiezan a ponernos subidas y va a ser una constante toda la carrera y si no hay subidas pues bajadas pero no sencillas sino algo complicadas que no te permiten hacer un buen ritmo de carrera pues suficiente es con hacerla y estar al tanto para no pegarte una piñada. La primera subida, que es la más larga, la hago bastante bien. Debe ser porque es la primera. Antes de sumergirnos en la segunda subimos al castillo, no es mucha subida, pero la bajada es bastante técnica, con mucha piedra suelta.
Vendrán la segunda y la tercera subida y cuando se puede se corre y cuando no, se camina.
Pero lo peor de todo es la cuarta, será porque es la última. Es la subida al Rebalsador y voy fundido. En los últimos 200 m. de subida me pasan, por lo menos 10 corredores y empiezo a pensar si no tendré una pájara porque no solo me pasan sino que inmediatamente los pierdo de vista. Justo coronando la cima me adelanta un corredor de mi categoría (Juan Salvador Ariño) y yo me digo: bueno como ya se ha acabado la subida y ahora hasta la meta todo es bajada voy a pegarme a el y ya veremos que hago en los 5 últimos km. Ingenuo de mi, Lleva una velocidad endemoniada y al medio km ya lo he perdido de vista y de la mente porque me digo: Antonio haz tu carrera, céntrate y baja rápido pero seguro. Así que eso hago. llego a la meta en un tiempo de 3 h 6' 22''
 
Esperando la llegada de Alfredo me tomo mis bien ganadas cervecitas acompañadas de una pizza y patatas fritas.
Entrada de Alfredo.
Acabo 3º de mi categoría y, de verdad, no me lo esperaba ya que pensaba que habría más nivel y no tocaría podio ni de coña.
El bueno de Alfredo hace la preceptiva foto del momento de la entrega del trofeo. Saludo a Manoli, presidenta del club CXM,  que conocía por su blog pero nunca había hablado personalmente con ella.
Quiero, antes de acabar la crónica, felicitar a Miguel Flor: finalista en las seis ediciones que se ha celebrado esta carrera y que tiene un mérito impresionante.
Llego al pueblo justo a la hora de comer la paella que mi buena suegra nos ha preparado. Así que puedo decir que ha salido un domingo perfecto.
 
 Ruta en el Wikiloc.

9 comentarios:

  1. Te estás acostumbrando al podio. Enhorabuena!!

    ResponderEliminar
  2. Hola Bernardo: no creas que me acostumbro. De hecho hoy no pensaba, ni en el mejor de mis sueños poder subir.

    ResponderEliminar
  3. Toño:
    Cada vegada la pressió és major.
    Ara ja eres dels fixes al podi així que a continuar pel bon camí i a gaudir tant en els entrenaments com en les curses

    ResponderEliminar
  4. El gato de debajo la paella, es de porcelana para la foto?
    Antonio, muchas gracias por venir, y por tu crónica bss

    ResponderEliminar
  5. Manoli: gracias a vosotros por organizar una carrera tan dura y entretenida. El gato es de verdad, coincidió que pasaba por allí y quedaba bien para la foto. De nuevo gracias por vuestro trabajo para que todo saliera perfecto. Nos vemos.

    ResponderEliminar
  6. Grande Antonio! Estás que te sales! mas joven que nunca ehhhh!!!! un abrazo de David Llàcer

    ResponderEliminar
  7. Moltes gràcies David. Ja veus estic que no m'ho puc creure. Espere que et vaja tot molt bé.

    ResponderEliminar
  8. Antonio, lo primero enhorabuena, cuando me dijiste que hiceste 3:06 al saludarnos en meta, ya sabía yo que era un tiempazo, pero cuando el lunes ví la clasficación me alegro enormemente ve que fuiste tecero de master, a eso le llamo yo llegar y besar, y esque estás muy fuerte, Andorra, UTMB, y eso se nota en las piernas. Enhorabuena de verda, me alegra mucho cuando alguien de los "nuestros" picha metal si señor.

    Y muchas gracias por tu reseña en el post hacía mí. En parte los dos subimos al podium por distinto motivo, pero al fin y al cabo disfrutamos de una dura pero bonita K25. Ahora descanso hasta el GR10, donde espero coincidir contigo.

    ResponderEliminar
  9. Gracias Miguel. Este año no podré ir al GR10 porque no me coincide bien en las fechas y lo siento porque es una carrera muy interesante, con una organización magnífica y en la que me lo he pasado fenomenal en las otras dos ediciones. Lo que si tengo en mente ya es la ultra del Rincón . Esa carrera será mi objetivo para el año que viene y si me coinciden bien las fechas, puede ser que me plantee hacer el tor dels geants. Ya nos veremos en alguna otra carrera.

    ResponderEliminar